ΚΛΟΠΗ ΜΕΛΙΣΣΙΩΝ

Μήπως γνωρίζει κανείς αυτές τις κυψέλες;

Βρίσκονται στην Δράμεση Θεσπρωτίας. Εκεί κοντά που κλέψαν τις δικές μου πέρυσι το καλοκαίρι.

Αααα, κι αυτές 10 είναι. Αλλά δεν μπορούμε να βρούμε τον ιδιοκτήτη

Κλοπή μελισσιών

    Για δέστε αυτόν τον πάτο. Μήπως μοιάζει με τον δικό μου;

Κλοπή μελισσιών

Για δέστε και αυτό το καπάκι.Μήπως και αυτό είναι ίδιο με το δικό μου;

                                                                                             

                                                                                              

Κλοπή μελισσιών

Για δείτε κι αυτήν εδώ. Σα να βάφτηκε λίγο βιαστικά. Σα να βάφτηκε συρματωμένη. Ενοώ με τα συρμάτινα κλειδιά. Γιατί τόση βιασύνη άραγε; Το ίδιο και στην αποκάτω εικόνα

κλοπή μελισσιών

Αθανασίου Κώστας

GPS,Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΟΝΤΟΣ

   Άκου τι έγινε .. είχα αγοράσει ένα gps εδώ και κάνα μήνα . Προχτές το βραδάκι έπρεπε να πάω υλικά στη δουλειά για την επόμενη μέρα. Λέω λοιπόν: δεν παίρνω και το μαραφέτι μαζί μου, να δω πως λειτουργεί?     πρώτη φορά , ναι?  οκ. Τι το θελα ; Το βάζω....πάω φιλιάτες μεριά. Στον πηγαιμό όλα καλά. Στην επιστροφή σ ένα περίεργο σημείο λέει η γκόμενα: ‘‘Σε 300 μέτρα στρίψε δεξιά‘‘ . Μπα!!! λέω  αφού εδώ δεν έχει δρόμο. Μόλις φτάνω ξαναλέει αυτή: ‘‘Στρίψε δεξιά,Στρίψε δεξιά‘‘.Κοίτα λέω, που θα χει κάνα χωματόδρομο που κόβει δρόμο και  δεν τον ήξερα μέχρι τώρα. Και δε δοκιμάζω; Στρίβω δεξιά, όντως χωματόδρομος, καλός όμως και φαρδύς.Ε ρε τεχνολογία!!! λέω μέσα μου και χαμογελάω πλατιά πλατιά.Θα κόψω και δρόμο , θα φτάσω και γρηγορότερα. Έπρεπε να τόχα πάρει από καιρό αυτό το g.p.s. και αρχίζω μια κατάβαση με τις μπάντες. Μόλις μετά από  300 μέτρα το σκηνικό αλλάζει δραματικά.                                                                                                                                                     . Λακούβες...λάσπες...πέτρες...απότομες στροφές. Αρχίζει και με κόβει κρύος ιδρώτας. Λέω.. θα γυρίσω πίσω. Βάζω όπισθεν...τίποτα. Λίγο η απότομη κατηφόρα, λίγο τα χορταράκια τα πράσινα , εκείνα τα μικρά μικρά, ξέρετε, λίγο οι λασπούλες, στον τόπο τ αμάξι. Ούτε που κουνιέται.
  Κάθομαι και σκέφτομαι.
    Λέω θα συνεχίσω. Όπως και να ναι δρόμος είναι. Κατηφόρα είναι ...που θα πάει ... κουτσά στραβά, θα κατέβω στον κεντρικό.
   Η γκόμενα όλο έλεγε..."επαναπροσδιορισμός... επαναπροσδιορισμός.." .
        Με τα πολλά φτάνω σε ένα σημείο που δεν πάει ούτε μπρος ούτε πίσω. Παιδιά για το θεό σας. Αυτό το πράμα δεν το χετε ξαναδεί.Ο δρόμος κόβετε μεσ στα λόγγα δίχως λόγο κι αιτία. Έτσι απλά. Σαν ας πούμε να τελειώσανε τα λεφτά, και παρατήσανε το δρόμο στη μέση. Έλα χριστέ και Παναγιά !!  
    Είμαι μόνος και τσαντισμένος. Κατεβαίνω από το αμάξι. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Κλείνω, κλειδώνω και αρχίζω ανάβαση με τα πόδια. Βουνό...ερημιά... ησυχία... φοβήθηκα λιγάκι να πούμε την αλήθεια.Τι λιγάκι δηλαδή...τα πουρνάρια ίσα με πάνω. Ο πάλιουρας και ο  βάτος άλλο τόσο.
   Έκανα κι ένα τέταρτο ν ανέβω, μέχρι να φτάσω πάνω μου κόπηκε η ανάσα . Αφού έφτασα στην άσφαλτο , το παίρνω δρόμο δρόμο για να προσεγγίσω το πλησιέστερο χωριό την Τζούμα, μισή ώρα δρόμος. Κάποια στιγμή ακούω στο κινητό ήχο μηνύματος  ― όπα, λέω, έχουμε σήμα. Παίρνω τηλέφωνο τον ξάδερφο και έρχεται να με πάρει.Το αμάξι μου μένει εκεί.Του δίνω και του παιδιού 20 ευρώ για βενζίνα και εξυπηρέτηση. 
      Σήμερα το πρωί...δουλειά στην Πλαταριά με τ αμάξι του Γιώργου.Στις 3 που τελειώσαμε, ταχι και Φιλιάτες 45 ευρώ.Περίμεναν εκεί τα παιδιά από την άλλη δουλειά, είχαν βρει και κάποιον με 4χ4 άλλα 50 αυτός. Αγόρασα σχοινί για να με τραβήξουν από Ηγουμενίτσα, το ξέχασα στο ταχί, άλλα 40 εκεί. Όσο με περίμεναν τα παιδιά, έπιναν μπύρες στου Τζούμα, άλλα 22 εκεί. Κατεβαίνουμε στο σημείο, με δένουν, με τραβάνε, σε κάποιο δύσκολο σημείο, πατάω ένα μυτερό ξύλο κλατάρει το λάστιχο (120 εκεί).Συνεχίζουμε με κλαταρισμένο, ανεβαίνουμε πάνω.Με πάει ο άλλος Φιλιάτες να αλλάξουμε λάστιχο (δεν είχα ρεζέρβα) 10 οι βενζίνες.Στο βουλκανιζατέρ δεν έχει λάστιχα στο νούμερό μου. Παίρνω μεταχειρισμένο σε άλλο νούμερο 15 ευρώ εκεί.Πήγε πάλι 10 το βράδυ.      Έτσι μου ρχεται να το πετάξω στο ποτάμι το γαμημένο το μαραφέτι, αλλά το πλήρωσα και 160 ευρώ και τα λυπούμαι . 
   Την άλλη μέρα στο βουλκανιζατέρ λέει αυτός  ότι πρέπει να αλλάξω και το άλλο λάστιχο πίσω (δε γίνεται ένα παλιό ένα καινούργιο) άλλα 120 εκεί.

 καλό χειμώνα

ΤΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑ

Πίνδος, Ζαγοροχώρια

Εκεί που η φύση γέννησε την παράδοση. Εκεί που η παράδοση είναι ακόμα ζωντανή. Εκεί που αισθάνεσαι ότι ανήκεις, ότι κάποιες άγνωστες δυνάμεις σε πήραν κάποτε μακρυά , και τώρα το συνειδητοποιείς.

Κόνιτσα

Καθως ανεβαινουμε τον παλιό τον δρόμο, μια πινακίδα που λέει ‘‘χαράδρα του Βίκου‘‘ Μας παρασύρει να βγούμε απο το δρόμο μας.Ύστερα από λίγα μέτρα ο δρόμος μας οδηγεί στην γέφυρα του βοιδομάτη

  Το παλιό πέτρινο γεφύρι  δένει αρμονικά με τα πανύψηλα δέντρα, και τα ορμητικά νερά του ποταμού

Δίπλα στο ποτάμι το πέτρινο κτήριο φαντάζει επίσης προέκταση της φύσης, με το όμορφο πελέκημα, τις μεγάλες πέτρινες καμάρες, τις αυστηρές γραμμές του

Έτσι αυστηρά είναι τα πράματα και στο τσιπουράδικο που συναντήσαμε ποιο πάνω.Αυστηρά και φιλόξενα.Αρμονικά και παραδοσιακά. Ένα με την φύση. Εκεί όπου ανήκουμε.

Ο μούστος εχει μπεί ήδη στο καζάνι. Τρεις ολόκληρες ώρες χρειάζονται για να βγουν μόλις λίγα λίτρα τσίπουρο

        Όπως το λάδι.  Αργά και βασανιστικά. Παραδοσιακά αυστηρά.

Βρασμένο στη στιά, Όπως τότε που βύζαινες στο βυζί της μάνας σου, κι έσκουζες γιατί ο καπνός που πλημύριζε το δωμάτιο σούτσουζε τα μάτια.

                                                   

                         




                                 εκεί που γεννήθηκες.

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

      Λοιπόν...να το ξεκαθαρίσουμε απο την αρχή: όποιος γελάσει θα τον χέσω.                
      Αυτά γίναν αντιπαραπρόπερση, αλλά ντρεπόμουν να τα πω.
 Πάμε λοιπόν.


     Ξεκινάω ο άνθρωπος Νοέμβρη καιρό να πάω στα μελίσσια μου, καθ ότι νέος μελισσοκόμος και καυλωμένος μέχρι τα μπούνια, για να κάνω την επιθεώρησή μου  , ποια επιθεώρηση δηλαδή, που την τύφλα μου δεν ήξερα ο άσχετος, άνοιγα το κουτί και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τον σφραγισμένο γόνο από τα σφραγισμένα μέλια, ήθελα και επιθεώρηση. Ήμουνα στον δεύτερο χρόνο μελισσοκομίας και  βασίλισσα δεν είχα δει με τα μάτια μου, και ψάξε και ψάξε, απελπισία με είχε πιάσει ότι εγώ στη ζωή μου ποτέ δεν θα μπορέσω να βρω βασίλισσα μόνος μου.
  Πάω λοιπόν ο Θρασύς, και τ άχω όλα υπολογισμένα με το μυαλό μου, καθ ότιν άπειρος και δεν ήξερα τι θα πει αυτοσχεδιασμός  και  στιγμιαίες αποφάσεις, ανάλογα με τις ανάγκες του μελισσιού.
  Έτσι είχα οργανώσει μια συγκεκριμένη σειρά εργασιών, που εγώ νόμιζα ότι χρειαζόταν να γίνουν, και την εφάρμοζα σε όλα τα μελίσσια.
    Ανοίγω το πρώτο μελίσσι, άγριο και επιθετικό πολύ. Άστο λέω,
 θα το δω μετά. Πάω στο δεύτερο, κάνω την δουλειά μου, πάω στο τρίτο το ίδιο, επιστρέφω στο πρώτο, άγριο και επιθετικό πολύ.
      Άστο λέω θα το δω μετά, πάω σ άλλο μελίσσι, κάνω την δουλειά μου , πάω σ άλλο το ίδιο, επιστρέφω στο πρώτο, άγριο και επιθετικό  πολύ.  Άστο λέω, θα το δω στο τέλος.
   Αφού τελειώνω με όλα τ άλλα μελίσσια, επιστρέφω στο πρώτο, άγριο και επιθετικό πολύ.   Αααα δεν πάει άλλο. Αυτό είναι πολύ εκνευριστικό. Εξοργιστικό. Μα ποιος είναι το αφεντικό τέλος πάντων  και γαμώτο κέρατό μου εδώ πέρα; ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΓΩ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ. ΓΑΜΗΜΕΝΟ. ΝΥΧΤΩΣΕ ΚΙ ΟΛΑΣ 
    Πάω στην καλύβα και βάζω πανοπλία.

     Διπλές μπλούζες, μάσκα, ζώνες, μπότες, γάντια, το κέρατο μου το τράγιο, θάρρος , τσαμπουκά, αποφασιστικότητα (μάλλον αυτό το τελευταίο μου την έκανε την ζημιά) τα σκατά μου όλα και κάνω επίθεση. Έλα δω ρε πούστικο να σου δείξω ποιος κάνει κουμάντο, και βουυυύρ ο καπνός, εκεί να σκάσεις να πλαντάξεις και να μη μου ξανακάνεις εμένα μαγκιές, και να ξανά καπνό.               Ανοίγω την κυψέλη ο Άντρας, βγάζω πλαίσια από δω, βγάζω πλαίσια από κει, τα πάνω κάτω, τα μέσα έξω, σάμπως ήξερα και τι έκανα; Μύλος το μελίσσι.                                                                                                                                                                                                                       

      Αφοσιώθηκα λοιπόν  στην εργασία μου, είχα ψηλώσει και καμιά δεκαριά πόντους  από τον τσαμπουκά μου, και τελειώνοντας, ήρθε η ώρα να κλείσω το καπάκι. Σκυμμένος τόση ώρα δεν κατάλαβα τίποτα. Τώρα που πήγα να σηκωθώ όμως  και να ισιώσω λίγο την μεσούλα μου, σαν νάταν η κοιλιά μου βαριά  μου φάνηκε πολύ. Και έναν όγκο αισθάνθηκα σ αυτό σημείο μεγάλον, κι ενοχλητικόν λίγο. Κοιτάω!!! τι να δω; Όλο το μελίσσι είχε καθίσει οργισμένο πάνω μου και πάλευε να μ εξοντώσει. Μέσ  απ την ασφάλεια της πανοπλίας μου, δεν ανησύχησα ούτε λεπτό. Αλλά δεν θα καθόμουν εκεί και μέχρι το ξημέρωμα. Έτσι άρχισα να κάνω απότομες κινήσεις για να τα διώξω. Και αυτό ήταν το μέγα λάθος. Πάνω κάτω τα χέρια,  πάνω κάτω τα χέρια, κουνιόταν τα ρούχα και δημιουργούσαν προς στιγμήν μικρές ευκαιρίες διέλευσης, που τα οργισμένα μελίσσια εκμεταλλεύτηκαν τα μέγιστα. Έτσι σε λίγο έφαγα το πρώτο τσίμπημα ΆΑΑΑουυυυ τι εκνευριστικό που είναι.
     Και στο καπάκι το δεύτερο, το τρίτο και πάει λέγοντας.
   Όσο χτυπιόμουν εγώ τόσο λυσάγαν αυτά. Με τσιμπάγανε και πάνω από το τζιν.Αρχίζω και τρέχω μακρυά.Έτρεχα και πάλευα.Έτρεχα και πάλευα.Έκανα κάνα χιλιόμετρο έτσι.Όταν έμεινα μόνος μου, είχα ξεθεωθεί από την μάχη και το τρέξιμο, και πονούσα αφόρητα από τα τσιμπήματα  Είχα λιώσει από την κούραση και είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού.Κάπου στα μισά αισθάνομαι την βρώμικη φύση μου να με πιέζει.Μόλις που πρόφτασα να πάω στο αμάξι.(εκεί έχω πάντα ένα ρολό κουζίνας, το μεγάλο το αγορασμένο με δύο ευρόπουλα από τα lidl )   Μόλις που πρόλαβα να πάω κάτω απο την ελιά. Μόλις που πρόλαβα να κατεβάσω τα παντελόνια.
  Έφαγα πάνω από εκατό τσιμπήματα και ο οργανισμός μου αντέδρασε μ αυτόν τον τρόπο για κάποιον λόγο
   Τέτοιο χέσιμο δεν έχω ξανακάνει στη ζωή μου. Με τόση ένταση. με τόση διάρκεια, ΜΕ ΤΟΣΗ  ΔΥΝΑΜΗ. Εκεί, κάτω απ την ελιά, παρέδωσα τα σωθικά μου. Η ευχείλια κράτησε τουλάχιστον μισή ώρα. Άδειασε το κορμί μου όλο, δεν είχε μείνει τίποτα και γω σφιγγόμουν κι άλλο. Κάπου εκεί στο τελείωμα άρχισε η φαγούρα
στο κεφάλι  και η δύσπνοια. Δεν ήξερα αν προλαβαίνω να πάω στο κέντρο υγείας. Τα εφτά λεπτά που χρειαζόμουν να φτάσω μου φαινόταν πολλά.Έβγαλα το κινητό μου και καλεσα βοήθεια.
     
    Άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα από την στιγμή που ανέβαινα τα σκαλιά στο κέντρο υγείας, και μετά από μίας ώρας παροχή φυσιολογικού ορού ήμουν εντελώς καλά
    
    Άρχισα να βλέπω με διαφορετικό μάτι την ζωή μου και να απολαμβάνω την κάθε της στιγμή, από την στιγμή που συνειδητοποίησα ότι κατεβαίνω τα σκαλιά του κέντρου υγείας με ίδιες δυνάμεις.
     
   Άρχισα να σέβομαι σε απόλυτο πλέον βαθμό, οτιδήποτε τσιμπάει και δαγκώνει.

ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΒΑΡΟΑ

    Λένε στο καφενείο ότι τον Ιανουάριο και τον Άυγουστο γίνεται η καταπολέμηση της βαρόα, και σωστά το λένε για τους γνωστούς σε όλους μας λόγους, εφόσον για την καταπολέμηση χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη μεθοδολογία και με τα συγκεκριμένα σκευάσματα.  Η συγκεκριμένη μεθοδολογία...Οι γονείς μου ήταν κτηνοτρόφοι,και όταν κουτσαιναν τα πρόβατα υπήρχε μόνο ενα φάρμακο.  Ο γιος μου αρώστησε και θεραπεύθηκε με συγκεκριμένη μεθοδολογία.  Τό μυαλό μας εκλαμβάνει την συνιστώμενη και ως μοναδική, προφανώς επειδή έτσι έχει γαλουχηθεί, ιδίως στον τομέα της υγείας, και γίνεται αυτό επειδή ισως η φύση μας ,το σώμα μας, δεν δίνει στους ερευνητές την πολυτέλεια των περισσότερων επιλογών.
  Τις περισσότερες φορές ίσως.
                               Η μήπως δεν είναι έτσι;
  Και στο υπόβαθρο αυτών μου των σκέψεων αχνά περιπλανιέται η ένοια των όρων κοινωνία,κράτος οργανωμενο,κυβέρνηση,δημοκρατία, ιδία συμετοχή στα δρώμενα, και το συμπλεγμα και η αλληλεξάρτηση όλων αυτών.
       Η μήπως δεν είναι έτσι;
πρέπει  να βάλω σε μια σειρα τις σκέψεις μου
  Είμαι 45 χρονών,γενήθηκα μέσα στην ανέχεια και μεγάλωσα μέσα στην ταλαιπώρια.Κουβαλάω σ όλη μου την ζωή ,την στέρηση που κληρονόμησα.Και παλεύω να το αλλάξω αυτό.Και ποιον βρίσκω απέναντί μου; Την πολιτεία.Αυτήν της οποίας είμαι γόνος και μέλος.Δεν είναι απλά απών. Είναι απέναντί μου.Μια βασίλισσα που πολεμάει και σκοτώνει τις μέλισσες γύρω τις.Ενα πατέρας που βασανίζει τα παιδιά του.Τα μελίσσια, δεν ξέρω γιατί, μου δωσαν μια προοπτική.Επρεπε να μάθω όμως.Πήρα βιβλία, μπήκα ίντερνετ, πήγα απο κοντά σε άλλους,πήγα  σε σεμινάρια .Έκανα μελίσσια απο το υστέρημά μου και την φτώχια μου.Και έρχεται η ‘‘εγκεκριμένη‘‘  εταιρία και ζητάει απο 4 εως 10 ευρώ ανα φορά και ανα κυψέλη. Και βέβαια υπάρχει και ο παράνομος τρόπος, με  15 λεπτά ανα κυψέλη και ανά φορά. Ο μή «εγκεκριμένος».Με καλύτερη δράση και μικρότερη υπολειματικότητα.Τουλάχιστον έτσι λένε κάποιοι πανεπιστημιακοί.Στην μία περίπτωση για εκατό μελίσσια θες 1000 εως 1500 ευρώ το χρόνο.Στην δευτερη περίπτωση με 28 ευρώ κάνεις την ίδια δουλειά και είσαι παράνομος.Ο ρυθμιστικός παράγοντας είναι το κράτος.Τό κράτος ορίζει ότι η εταιρία μπορεί να βγάλει πάνω απο 1000 ερώ με κόστος υλικών λιγότερο απο 6 ευρώ, και μάλιστα σε ένα τόσο ζωτικής σημασίας προιόν.
   Μην ακούτε τι λέω.Έτσι κι αλλιώς αυτά που λέω είναι αυθαίρετα. Επισήμως δεν τα χω ακούσει ποτέ, Στο καφενείο τα συζητάν οι άλλοι κι εγώ ακούω. Και την μελισσοκομία στο καφενείο την μαθαίνω κι αυτήν.Που αλλού να πάω;
       Πίναμε καφεδάκι με τον Βασίλη και μου λέει:
―για την ψείρα έβαλες;
―Όχι λέω
―Είναι η καλύτερη εποχή
―Τί να βάλω λέω;
―πειράματα θα κάνεις; λέει
   Πάω λοιπόν παίρνω το σκέυασμα ,θέλει 70 γραμμάρια σε 1 λιτρο ηλιέλαιο.Δεν έχω ζυγαριά στην αποθήκη, πάω με το μάτι.Αντι για 70 βάζω 140.Το διάλυμα έγινε τοξικό για τις μέλισσες και η διαπίστωση εγινε  εκ του αποτελέσματος.Πεθαίνανε μέσα κι έξω απο τις κυψέλες.Ανα εκατοντάδες. Μέσα στο χειμώνα. Τό μελισσοκομείο είναι υπο διάλυση. Και βεβαίως φταίω εγώ και μόνον εγώ που δεν ήξερα τι έκανα. Που δεν έχω μια ζυγαρια στην αποθήκη, που δεν εχω μια αποθήκη της προκοπής, και που καθομαι και κανω βλακείες,