Google Website Translator Gadget

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

                          Τα πουλιά λοιπόν είναι μια ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα υπόθεση. Κάποιοι, όπως ο φίλος μου ο Κουλούρης, (κερκυραίος από την κορυφή μέχρι τα νύχια) τα απεχθάνονται. Τα μισούν. Δε θέλουν ούτε ν ακούν γι αυτά. Μελίσση που θα σμηνουργήσει λέει ο Κουλούρης δε φέρνει μέλια. Μελισσοκόμος που του σμηνουργούν τα μελίσσια λέει δεν είναι μελισσοκόμος .Άσε που το πουλί έχει την τάση να σμηνουργεί και του χρόνου θα χεις πάλι τα ίδια.
Αντιθέτως υπάρχουν κάποιοι που τα λατρεύουν. Την Άνοιξη,
που είναι ο καιρός τους, σηκώνονται το πρωί γεμάτοι ελπίδα, εφοδιάζονται με όλα τα απαραίτητα, (φραπεδάκια, τσιγάρα, εφημερίδα, κολατσιό) και πάνε και την αράζουν μέχρι αργά το απόγευμα στο μελισσοκομείο.Και το βράδυ έρχονται στο καφενείο όλο χαρά και περηφάνια. Και άμα τυχει και δεν πιάσουν πουλί δεν    έχουν όρεξη. Είναι εθισμός γι αυτούς. Όχι όπως το τσιγάρο. Κάτι ποιο δυνατό. Και είναι και επαγγελματίες.(Αλήθεια λέω, ξερω έναν αλλά όνομα δε λέω)
Και είναι και αυτοί που ανήκουν στη μεσαία κατηγορία. Ούτε τα θέλουν τα πουλιά ούτε τα μισούν. Και οι τρείς κατηγορίες αυτών των ανθρώπων όμως, όταν πιάνουν ένα πουλί αισθάνονται απλά υπέροχα. Νιώθεις μια... χαρά να το πω, ικανοποίηση να το πω...περηφάνια ίσως.Ένα όμορφο συναίσθημα που κρατάει πολύ. Και έντονο. Περπατάς στο δρόμο και χαμογελάς ένα πράμα. Να, εγω, την Άνοιξη που μας πέρασε έπιασα εφτά στον αριθμό (Κουλουρη, ντρέπομαι που το λέω, ξέρω δεν είμαι μελισσοκόμος εγώ.) και ακόμα χαμογελάω.