ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

      Λοιπόν...να το ξεκαθαρίσουμε απο την αρχή: όποιος γελάσει θα τον χέσω.                
      Αυτά γίναν αντιπαραπρόπερση, αλλά ντρεπόμουν να τα πω.
 Πάμε λοιπόν.


     Ξεκινάω ο άνθρωπος Νοέμβρη καιρό να πάω στα μελίσσια μου, καθ ότι νέος μελισσοκόμος και καυλωμένος μέχρι τα μπούνια, για να κάνω την επιθεώρησή μου  , ποια επιθεώρηση δηλαδή, που την τύφλα μου δεν ήξερα ο άσχετος, άνοιγα το κουτί και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τον σφραγισμένο γόνο από τα σφραγισμένα μέλια, ήθελα και επιθεώρηση. Ήμουνα στον δεύτερο χρόνο μελισσοκομίας και  βασίλισσα δεν είχα δει με τα μάτια μου, και ψάξε και ψάξε, απελπισία με είχε πιάσει ότι εγώ στη ζωή μου ποτέ δεν θα μπορέσω να βρω βασίλισσα μόνος μου.
  Πάω λοιπόν ο Θρασύς, και τ άχω όλα υπολογισμένα με το μυαλό μου, καθ ότιν άπειρος και δεν ήξερα τι θα πει αυτοσχεδιασμός  και  στιγμιαίες αποφάσεις, ανάλογα με τις ανάγκες του μελισσιού.
  Έτσι είχα οργανώσει μια συγκεκριμένη σειρά εργασιών, που εγώ νόμιζα ότι χρειαζόταν να γίνουν, και την εφάρμοζα σε όλα τα μελίσσια.
    Ανοίγω το πρώτο μελίσσι, άγριο και επιθετικό πολύ. Άστο λέω,
 θα το δω μετά. Πάω στο δεύτερο, κάνω την δουλειά μου, πάω στο τρίτο το ίδιο, επιστρέφω στο πρώτο, άγριο και επιθετικό πολύ.
      Άστο λέω θα το δω μετά, πάω σ άλλο μελίσσι, κάνω την δουλειά μου , πάω σ άλλο το ίδιο, επιστρέφω στο πρώτο, άγριο και επιθετικό  πολύ.  Άστο λέω, θα το δω στο τέλος.
   Αφού τελειώνω με όλα τ άλλα μελίσσια, επιστρέφω στο πρώτο, άγριο και επιθετικό πολύ.   Αααα δεν πάει άλλο. Αυτό είναι πολύ εκνευριστικό. Εξοργιστικό. Μα ποιος είναι το αφεντικό τέλος πάντων  και γαμώτο κέρατό μου εδώ πέρα; ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΓΩ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ. ΓΑΜΗΜΕΝΟ. ΝΥΧΤΩΣΕ ΚΙ ΟΛΑΣ 
    Πάω στην καλύβα και βάζω πανοπλία.

     Διπλές μπλούζες, μάσκα, ζώνες, μπότες, γάντια, το κέρατο μου το τράγιο, θάρρος , τσαμπουκά, αποφασιστικότητα (μάλλον αυτό το τελευταίο μου την έκανε την ζημιά) τα σκατά μου όλα και κάνω επίθεση. Έλα δω ρε πούστικο να σου δείξω ποιος κάνει κουμάντο, και βουυυύρ ο καπνός, εκεί να σκάσεις να πλαντάξεις και να μη μου ξανακάνεις εμένα μαγκιές, και να ξανά καπνό.               Ανοίγω την κυψέλη ο Άντρας, βγάζω πλαίσια από δω, βγάζω πλαίσια από κει, τα πάνω κάτω, τα μέσα έξω, σάμπως ήξερα και τι έκανα; Μύλος το μελίσσι.                                                                                                                                                                                                                       

      Αφοσιώθηκα λοιπόν  στην εργασία μου, είχα ψηλώσει και καμιά δεκαριά πόντους  από τον τσαμπουκά μου, και τελειώνοντας, ήρθε η ώρα να κλείσω το καπάκι. Σκυμμένος τόση ώρα δεν κατάλαβα τίποτα. Τώρα που πήγα να σηκωθώ όμως  και να ισιώσω λίγο την μεσούλα μου, σαν νάταν η κοιλιά μου βαριά  μου φάνηκε πολύ. Και έναν όγκο αισθάνθηκα σ αυτό σημείο μεγάλον, κι ενοχλητικόν λίγο. Κοιτάω!!! τι να δω; Όλο το μελίσσι είχε καθίσει οργισμένο πάνω μου και πάλευε να μ εξοντώσει. Μέσ  απ την ασφάλεια της πανοπλίας μου, δεν ανησύχησα ούτε λεπτό. Αλλά δεν θα καθόμουν εκεί και μέχρι το ξημέρωμα. Έτσι άρχισα να κάνω απότομες κινήσεις για να τα διώξω. Και αυτό ήταν το μέγα λάθος. Πάνω κάτω τα χέρια,  πάνω κάτω τα χέρια, κουνιόταν τα ρούχα και δημιουργούσαν προς στιγμήν μικρές ευκαιρίες διέλευσης, που τα οργισμένα μελίσσια εκμεταλλεύτηκαν τα μέγιστα. Έτσι σε λίγο έφαγα το πρώτο τσίμπημα ΆΑΑΑουυυυ τι εκνευριστικό που είναι.
     Και στο καπάκι το δεύτερο, το τρίτο και πάει λέγοντας.
   Όσο χτυπιόμουν εγώ τόσο λυσάγαν αυτά. Με τσιμπάγανε και πάνω από το τζιν.Αρχίζω και τρέχω μακρυά.Έτρεχα και πάλευα.Έτρεχα και πάλευα.Έκανα κάνα χιλιόμετρο έτσι.Όταν έμεινα μόνος μου, είχα ξεθεωθεί από την μάχη και το τρέξιμο, και πονούσα αφόρητα από τα τσιμπήματα  Είχα λιώσει από την κούραση και είχα γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού.Κάπου στα μισά αισθάνομαι την βρώμικη φύση μου να με πιέζει.Μόλις που πρόφτασα να πάω στο αμάξι.(εκεί έχω πάντα ένα ρολό κουζίνας, το μεγάλο το αγορασμένο με δύο ευρόπουλα από τα lidl )   Μόλις που πρόλαβα να πάω κάτω απο την ελιά. Μόλις που πρόλαβα να κατεβάσω τα παντελόνια.
  Έφαγα πάνω από εκατό τσιμπήματα και ο οργανισμός μου αντέδρασε μ αυτόν τον τρόπο για κάποιον λόγο
   Τέτοιο χέσιμο δεν έχω ξανακάνει στη ζωή μου. Με τόση ένταση. με τόση διάρκεια, ΜΕ ΤΟΣΗ  ΔΥΝΑΜΗ. Εκεί, κάτω απ την ελιά, παρέδωσα τα σωθικά μου. Η ευχείλια κράτησε τουλάχιστον μισή ώρα. Άδειασε το κορμί μου όλο, δεν είχε μείνει τίποτα και γω σφιγγόμουν κι άλλο. Κάπου εκεί στο τελείωμα άρχισε η φαγούρα
στο κεφάλι  και η δύσπνοια. Δεν ήξερα αν προλαβαίνω να πάω στο κέντρο υγείας. Τα εφτά λεπτά που χρειαζόμουν να φτάσω μου φαινόταν πολλά.Έβγαλα το κινητό μου και καλεσα βοήθεια.
     
    Άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα από την στιγμή που ανέβαινα τα σκαλιά στο κέντρο υγείας, και μετά από μίας ώρας παροχή φυσιολογικού ορού ήμουν εντελώς καλά
    
    Άρχισα να βλέπω με διαφορετικό μάτι την ζωή μου και να απολαμβάνω την κάθε της στιγμή, από την στιγμή που συνειδητοποίησα ότι κατεβαίνω τα σκαλιά του κέντρου υγείας με ίδιες δυνάμεις.
     
   Άρχισα να σέβομαι σε απόλυτο πλέον βαθμό, οτιδήποτε τσιμπάει και δαγκώνει.