Η Κατερίνα είναι η γυναίκα μου. Την είχε τσιμπήσει μια μέλισσα στον μηρό πριν δέκα μέρες και δεν συνέβη τίποτα το συνταρακτικό.
Ο Ορέστης είναι ο γιος μου και δεν θυμάμαι να τον τσίμπησε κάποτε μέλισσα. Είναι οχτώ χρονών.
Ο Ορέστης καθόταν ανάμεσά μας και παρακολουθούσε χωρίς να ξέρει τι να πει και τι να κάνει.
Ακουμπούσε το χέρι της μπροστά. Τεντωνόταν προς τα έξω και είχε μισογυρίσει το σώμα της προς τα μένα. Σφιγγόταν Δεν παραπονιόταν άλλο.Πολύ σύντομα δεν με κοίταζε πια, αν και τα μάτια της ανοιχτά. Το βλέμμα της ήταν απλανές. Χανόταν στο πουθενά. Είχε χαθεί.
Καλώ το 166, και μου απαντούν από τον γειτονικό Νομό, τα Γιάννενα. Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ. Εκατό χιλιόμετρα μακρυά.Αυτοί μου δώσανε το σταθερό του Κέντρου Υγείας της Ηγουμενίτσας.Δεν έχουν περάσει πάνω τέσσερα πέντε λεπτά από την ώρα που την τσίμπησε η μέλισσα , κι έχω χάσει κάθε επαφή με την Κατερίνα.
Φτάνω εθνική, ανάβω φώτα, αλάρμ, τέρμα τα γκάζια, και προσπαθώ να τηλεφωνήσω.Δεν έχει σήμα. κάνω επανάκληση. τίποτα.Ξανά, τίποτα. Ξανά. ξανά, ξανά,ξανά. Το ξέρω, αυτή η περιοχή είναι πάντα προβληματική με το σήμα, άλλα καμιά φορά δουλεύει. Ξανά, ξανά, ξανά.ξανά,ξανά...Ο άλλος χειρονομεί νευρικά μέσα από το αυτοκίνητό του γιατί έκανα προσπέραση ενώ αυτός ερχόταν από απέναντι.Ξανά ,...μας χώραγε όμως, ήταν φαρδύς ο δρόμος , ξανά, ξανά,...
Κάποια στιγμή έπιασε σήμα. Μου απάντησε ένας ανειδίκευτος εργάτης του κέντρου υγείας, (μόνο τέτοιους έχουν εκεί) που προσπαθεί να με πείσει να κατευθυνθώ προς το νοσοκομείο Φιλιατών.Σκέφτομαι: πολλές στροφές και ανηφόρες. Χάσιμο χρόνου.
―Γιατρό έχετε; τον ρωτάω.
― Έχουμε μου λέει.
―Φάρμακα;
―Ναι.
―Έρχομαι λέω, σας θέλω στην πόρτα.
―Τι εννοείς; λέει ο Ορέστης μόλις έκλεισα, ότι μπορεί να πεθάνει; Δεν θυμάμαι ποια ήταν ακριβώς η συνομιλία μου με τον ανειδίκευτο, αλλά έβγαινε ως πολύ πιθανό το συμπέρασμα του θανάτου.Του εξηγώ τι είναι το αλλεργικό σοκ, και ότι μερικές φορές οι άνθρωποι πεθαίνουν απ αυτό.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια ελπίδα πια, αλλά πρέπει να είμαι σίγουρος πως όποια απόφαση παίρνω, είναι η σωστή. Για να αξιοποιηθεί η οποιαδήποτε ελπίδα, πρέπει όλα να λειτουργήσουν τέλεια. Δεν υπάρχουν περιθώρια.Μήπως να πάω καλύτερα κατεθευθείαν στο νοσοκομείο; Βρέθηκα σε δίλημμα...
Συνάντησα δυο αυτοκίνητα που μου έκαναν αμέσως χώρο. Με περίμεναν όντως στην πόρτα του κέντρου υγείας. Την έβαλαν όπως όπως στο φορείο και την πήγαν μέσα. Μετά από δέκα λεπτά, η Κατερίνα είχε επαφή. Την άκουγα απ έξω να κλαίει και να κάνει εμετό. Στην διαδρομή για το νοσοκομείο το σώμα της διακατέχονταν απο έντονους σπασμούς. Έπειτε απο λίγο άρχισε να αισθάνετε ότι κρυώνει. Οι ισοθερμικές και συμβατικές κουβέρτες με τις οποίες την σκεπάσανε οι νοσοκόμοι, δεν μπορούσαν βοηθήσουν΄.αισθανόταν παγωνιά και τα δόντια της κρατάλιζαν απο την αίσθηση του ψύχους.Οι σπασμοί ηταν τοσο εντονοι, που δυσκολεύομαι να σας το μεταφέρω. Σχεδόν χοροπηδούσε πάνω στο κρεβάτι Κάναμε Πάσχα στο νοσοκομείο φιλιατών., κι ευχόμαστε κανείς να μην έχει μια παρόμοια εμπειρία.
Σγκλονιστικό,μπορει να συμβει στον καθενα μας,πρεπει να παρουμε όλα τα μέτρα για καθε ενδεχόμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφήKώστα απίστευτη η δοκιμασία που περάσατε όλοι σας ! Εύχομαι να είναι η τελευταία .Α , μην ξεχάσω : ωραίο και το ιστολόγιό σου !
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Κώστα, είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος να μας πεις τι σε δίδαξε αυτή η συγκλονιστική εμπειρία ώστε να μην συμβεί ποτέ ξανά σε άλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είχες μαζί σου την ένεση αδρεναλίνης τι σου είπαν οι γιατροί θα το ξεπερνούσε άμεσα η σύζυγος σου;
Δηλαδή αρκούσε για να το ξεπεράσει μια στάση σε φαρμακείο για να γίνει η ένεση;
Μήπως απλά δίνει χρόνο για να παρασχεθεί ιατρική φροντίδα;
πολυ ενδιαφερων βιογραφικό. το διαβασα στους κυκλους και μου αρεσε γιατι ασχολούμε κι εγω με κατασκευες, ανακαινησεις κατοικιων και ξενοδοχείων, και οτι εχει να κανει με την οικοδομή. Είναι κάτι που μου αρέσει, αλλα στην Ελλάδα ,δεν πληρώνετε. Αμα εισαι πονηρουλης, βγάζεις κανα καλο, αν εισαι νετα σκετα, τοτε αστα βράστα
ΔιαγραφήΑς μην ξεχνάμε τι δουλειά κάνουμε και που την κανουμε.Είμαστε μελισσοκόμοι και την δουλειά μας την κάνουμε στους κάμπους, στα χωριά, στα βουνα. πολλές φορές ώρες ολόκληρες μακρυά απο νοσοκομείο η φαρμακείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει δίκιο ο Νίκος Καββαδάς. Η αδρεναλίνη σου δίνει τον χρόνο που χρειάζεσαι μέχρι να φτάσεις στο νοσοκομείο. απο κεί και πέρα υπάρχουν πολοί άλλοι παράμετροι που παίζουν ρόλο σε τέτοιες ακραίες για το σώμα μας καταστάσεις.
Για παράδειγμα η Κατερίνα, είχε μεγάλη πτώση καλίου εξ αιτίας χρήσης αδρεναλίνεις, οπότε επρεπε να της χορηγηθεί κάλιο με ορό. Αν θυμάμαι καλά το κάλιο ητανε.
αφου δεχτείς την θεραπεία για το αλεργικό σοκ, σου ξανακάνους εξετασεις αίματος για να δούνε αν όλα βαίνουν καλώς, η αν κάποιο φάρμακο έχει παρενέργειες, και αυτό επαναλαμβάνετε.
Εμείς μπορούμε να κάνουμε τρία πράγματα για να σωσουμε την κατασταση
1) έχουμε μαζί μας αλλον έναν, που θα μπορέσει να δεχτεί η να παράσχει βοήθεια (αν είμαστε μονοι μας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, κάποιο πεθαίνουν μέσα σε τέσσερα με πέντε λεπτά)
2) ζητάμε και δίνουμε βοήθεια χωρις καθυστέρηση. τα δευτερόλεπτα μετράνε.
3) εχουμε μαζί μας αδρεναλίνη, και την χτυπάμε αμέσως και όπου νάναι, αν αισθανθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Στο μπούτι είναι μια χαρά ας πούμε. Μας δίνει πολύτιμο χρόνο